خانه خاموش (ارهان پاموک . مرضیه خسروی)

دربارهی کتاب خانه خاموش اثر اورهان پاموک

کتاب خانه خاموش نوشتهی اورهان پاموک نوشتهی اورهان پاموک است. این کتاب برای نخستین بار در سال 1983 منتشر شد. کتاب در سی و دو فصل کوتاه نوشته شده است که پاموک هر فصل را توسط یکی از اعضای خانواده روایت میکند. داستان کتاب در دههی هشتاد ترکیه اتفاق میافتد، این سالها به سالهای التهاب، یاس و نومیدی مشهور است.  داستان کتاب خانهی خاموش دربارهی سه نسل است.

اورهان پاموک، اولین نویسندهی متولد استانبول است که موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شده است. به دنیا آمدن در استانبول، باعث شده است که محل وقوع بیشتر داستانهای پاموک شهر استانبول باشد. پاموک، برخلاف علاقهاش، تحصیلاتش را در رشتهی معماری کامل کرد. دانش معماری پاموک باعث شده است، در وصف مکانها در داستانهایش بی نظیر باشد.

او در کتاب موزه معصومیت، آپارتمان مادرش را این طور توصیف میکند: « مادر این آپارتمان را حدود بیست سال پیش هم برای پسانداز کردن پولش و هم به خاطر داشتن جایی برای استراحت خریده بود. اما در مدت کمی به این نتیجه رسید که این آپارتمان از مد افتاده و در نهایت جایی شد برای قرار دادن وسایل به درد نخور و به قول خودش قدیمی.

بچهتر که بودم آرامش این آپارتمان و بازی در سایهی درختان حیاطش را خیلی دوست داشتم. نام این آپارتمان هم در نوع خودش خاص بود. حوالی سال 1934 بود که به دستور آتاتورک همهی ملت ترکیه میبایست نامخانوادگی داشته باشند، و از همان موقع بود که ساختمانهای زیادی با نامهای خانوادگی ساخته شدند.» 

نثر ساده و لطیف پاموک، داستانهایش را بسیار جذاب میکند. او تا امروز هفده رمان نوشته است، و از این هفده رمان، رمان «استانبول» او اتوبیوگرافی است. لیلی گلستان، در سخنرانیاش هنگام برگزاری مراسم بزرگداشت پاموک میگوید: « من استانبول را با پاموک شناختم.»  او میگوید:« تا قبل از خواندن کتاب «استانبول» پاموک، چندین سفر به شهر استانبول کرده بودم اما شهر استانبول را بعد از خواندن کتاب «استانبول» با پوست و استخوان احساس کردم.»

رمانهای پاموک تاکنون به بیش از 50 زبان دنیا ترجمه شدهاند. نثر پاموک آنقدر عمیق و تاثیرگذار است که عدهای از خوانندگان نثر او را مشابه نثر «گابریل گارسیا مارکز» میدانند. پاموک چنان اثر مهمی در ادبیات ترکیه داشته است، که خوانندگان معتقدند اگر «جویس» نویسندهی دوبلین است و «بورخس» آرژانتین را به تصویر کشیده است، پاموک بیتردید با رمانهایش استانبول را جاودانه ساخته است. 

ترجمهی کتاب خانه خاموش به فارسی

انتشارات نگاه کتاب خانه خاموش را با ترجمهی مرضیه خسروی عرضه کرده و در اختیار علاقهمندان قرارداده است. مرضیه خسروی مترجم جوان ایرانی متولد سال 1362 است. او فارغ التحصیل رشتهی حقوق در مقطع کارشناسی ارشد است. خسروی در طی سالیان گذشته بسیار پرکار بوده است و کتابهای ادبی زیادی را به فارسی ترجمه کرده است. از جملهی این کتابها میتوان به شاهزاده و گدا اثر مارک تواین، شب گردیها اثر چارلز دیکنز، روشنایی روز اثر یان فلمینگ، بچهها در جشن تولد اثر ترومن کاپوتی، دو ولگرد اثر جمیز جویس، طبیعت اثر والف والدو امرسون، در باب هنر و زندگی نوشتهی جان راسکین، اعترافات یک معتاد انگلیسی اثر توماس د. کوئینسی، تمام آنچه که هرگز به تو نگفتم اثر سلست اینگ و خانه خاموش اثر اورهان پاموک اشاره کرد. علت ترجمههای زیاد و متفاوت مرضیه خسروی تسلط او بر روی زبان انگلیسی و ترکی استانبولی است. او دربارهی نویسندگان مورد علاقهاش میگوید: «خب نویسندگان و شاعران زیادی هستند که هم محبوبم هستند و هم تاثیر زیادی روی من گذاشته اند اما اگر قرار به انتخاب باشد، از میان نویسندگان و شعرای خارجی: نیکوس کازانتزاکیس،آندره مالرو،ناظم حکمت، لیلا اربیل و آر.کی.نارایان و از میان نویسندگان و شعرای ایرانی:مولانا، سعدی، خیام و محمود دولت آبادی، علی اشرف درویشیان و احمد محمود. اما حقیقت این است که هرمطلبی که می خوانم، هر متنی که دستم می رسد برایم تجربهای تازه است و نمی توانم بگویم هیچ تاثیری رویم نداشته یا به قول شما درگیرم نکرده است.»

کتاب خانه خاموش مناسب چه کسانی است؟

ین کتاب میتواند هدیهی مناسبی برای علاقمندان به ادبیات ترکیه باشد. کتاب خانه خاموش در دستهی کتابهای داستانهای ترکی قرار دارد. کتاب خانه خاموش مناسب برای گروه سنی بزرگسال است. تعداد صفحات نسخهی چاپی کتاب 440 صفحه است که با مطالعهی روزانه 20 دقیقه میتوانید این کتاب را در 22 روز بخوانید. کتاب خانه خاموش جزو کتابهای حجیم و بلند با موضوع داستانهای ترکی است. این کتاب برای افرادی که وقت بیشتری برای مطالعه دارند و میخواهند در زمینهی  داستانهای ترکی زمان بیشتری را به مطالعه اختصاص دهند انتخاب مناسبی است.

در بخشی از کتاب خانه خاموش میخوانیم

من را ندید. من هم صدایش نکردم. در حالی که سرش بالا و پائین میشد در میان میزهای غذاخوری میگشت. بعد، از سمت یک میز صدایش کردند و او هم به آنجا رفت، خم شد و دسته بلیطهای بختآزمایی را به سمت دخترکی که لباس سفیدی پوشیده و موهایش را با روبان بسته بود دراز کرد، دخترک با دقت مشغول گشتن میان بلیطها بود و پدر و مادرش هم لبخندی از سر رضایت بر لب داشتند؛ سرم را برمیگردانم و دیگر نگاهش نمیکنم. اگر صدایش میکردم اسماعیل به محض دیدنم با سرعت خودش را به من میرساند و بعد هم میگفت: «چرا دیگه خونهی ما نمیآی داداش.» «خونهتون هم دوره و هم سربالایی اسماعیل.»می گفت: «بله حق با توئه، اگه اون وقتی که آقا دوغان بههم پول داد به جای تپه اینجا زمین خریده بودم، آه اگه اون موقع به جای نزدیک ایستگاه نزدیک ساحل خونه خریده بودم، وای رجب امروز میلیونر بودم.» «بله، بله» و باز همان حرفهای همیشگی. چرا باید سراغش بروم؟اما بعضی وقتها هم دوست دارم سراغش بروم، منظورم همان شبهای زمستان است که هیچ کس را برای همصحبتی پیدا نمیکنم. دوست دارم و میروم اما باز همان حرفها.

قمارخانههای ساحل خالیاند. تلویزیونها روشناند و قهوه چیها صدها لیوان خالی را کنار هم چیدهاند، لیوانهایی که از تمیزی زیر نور چراغها برق میزنند. گربهها زیر میزهای خالی منتظرند تا اخبار تمام شود و خیابانها شلوغ  به راهم ادامه دادم.