تبانی در حقوق کیفری ایران و انگلستان (حسین سمیعی زنوز)

تبانی از دیرباز در نظام های حقوقی کشورهای گوناگون ،جرم انگاری شده است . تبانی از جمله جرایم مانع محسوب می گردد. جرایم مانع ، مشتمل بر رفتارهایی هستند که اگرچه متضمن ضرر فوری و مستقیم نیستند ، ولی به منظور پیشگیری از وقوع جرایم سهمگین تر توسط قانونگذار جرم انگاری شده اند . در واقع قانونگذار از طریق توسل به سازوکار قهرآمیز و کیفری درصدد جلوگیری از ارتکاب جرایم شدید برآمده است . تبانی در حقوق انگلستان در کنار شروع به جرم و تحریک از جمله جرایم ناقص به شمار می رود .جرایم ناقص رفتارهایی هستند که ناظر به مراحل ابتدایی ارتکاب جرم هستند و مرتکبین آن ها ، حتی در صورت عدم توفیق در ارتکاب جرم غایی نیز قابل تعقیب و مجازات هستند. تبانی را می توان توافق میان دو یا چند نفر برای ارتکاب جرم تعریف کرد . با اینحال در حقوق ایران ، برای تحقق تبانی برای ارتکاب جرم علیه اعراض ، اموال و نفس مردم ، علاوه بر توافق ، مشروط به تهیه ی مقدّمات اجرایی و انصراف غیر ارادی تبانی کننده دانسته شده است . بررسی مبنای جرم انگاری تبانی ، تعامل آن با جرم اصلی وارکان تشکیل دهنده ی این جرم در حقوق ایران و انگلستان ، در زمره ی مهمترین مسایلی هستند که در این نوشتار به آن ها پرداخته خواهد شد .